Znaczenie prawidłowo skomponowanej diety w leczeniu przewlekłej choroby nerek jest nie do przecenienia. Postępowanie dietetyczne zgodne z zaleceniami wpływa na utrzymanie równowagi metabolicznej i zmniejsza objawy toksemii mocznicowej, takie jak uciążliwe bóle głowy, nudności i wymioty oraz osłabienie. Zmniejsza także ryzyko wystąpienia/ nasilenia powikłań choroby podstawowej, wydatnie minimalizuje ryzyko wystąpienia groźnego niedożywienia, wpływa pozytywnie na normalizację ciśnienia tętniczego krwi, profilu lipidowego oraz glikemii. Może również wydłużyć znacznie czas leczenia metodami zachowawczymi, bywa, że nawet do końca życia pacjenta.

Skomponowanie prawidłowego jadłospisu w niewydolności nerek nastręcza trudności nawet doświadczonym dietetykom, ponieważ obwarowane jest wieloma zmiennymi- dieta zależy zarówno od stopnia niewydolności nerek, jak i chorób współwystępujących, a przede wszystkim od bieżących wyników badań krwi i moczu pacjenta i niejednokrotnie musi podlegać dynamicznym zmianom w krótkim czasie. Z tego względu, samodzielne komponowanie jadłospisu przez pacjenta na ogół bywa obarczone błędami wpływającymi na jego samopoczucie, a także nie pozostaje obojętne na dalsze pogarszanie się stanu nerek.

Ogólne zalecenia żywieniowe w niewydolności nerek obejmują dostosowanie podaży makroskładników i energii do choroby i stanu pacjenta. Zapotrzebowanie energetyczne u pacjentów chorujących na PChN wynosi około 35 kcal/kg masy ciała na dobę, co daje średnio 2000– 2800 kcal na dobę dla osoby o przeciętnej masie ciała. W przypadku osób otyłych czy niedożywionych, wartość energetyczną diety należy odpowiednio skorygować.

Podaż białka w diecie w PChN powinna wynosić 0,6- 0,8 g na kilogram masy ciała, a średnia ilość białka 40–50 g na dobę. Dieta bardzo niskobiałkowa, stosowana wraz z uzupełnianiem ketoanalogów aminokwasów, celem zapobieżenia wystąpieniu niedożywienia, dostarcza pacjentowi 0,3- 0,4 g białka na kilogram masy ciała, czyli około 20–40 g na dobę. Jest to wartość bardzo trudna do osiągnięcia, gdyż białko, poza nielicznymi produktami spożywczymi, jak oleje czy skrobie, występuje w niemal każdym rodzaju żywności.

Zapotrzebowanie na tłuszcze w PChN wynosi około 35% na dobę, czyli około 80–100 g tłuszczu. Tłuszcze dostarczają energii, nie wpływając przy tym na zwiększenie zawartości białka, sodu czy innych składników mineralnych w diecie. Z racji często występujących zaburzeń lipidowych w tej grupie chorych, istotna jest jakość spożywanego tłuszczu- w diecie należy uwzględnić tłuszcze roślinne i pochodzące z ryb morskich, a ograniczyć tłuste mięsa, sery, podroby, smalec.

Źródłem węglowodanów w diecie są głównie produkty zbożowe, niekoniecznie z pełnego przemiału, gdyż te zawierają więcej białka, fosforu i potasu. Zawartość węglowodanów ulega zmianie, w zależności od ilości pozostałych makroskładników w diecie. Średnia ilość węglowodanów waha się w granicach 300–400 g na dobę.

Oprócz powyższych wytycznych, wymagana jest także kontrola płynów i pierwiastków: fosforu, sodu, potasu, wapnia i żelaza, co dodatkowo komplikuje postępowanie dietetyczne. Dodatkowo, nawet prawidłowo skomponowana dieta, na ogół nie pokrywa w pełni zapotrzebowania na witaminy z grupy B czy witaminę D3, które często trzeba zażywać uzupełniająco w postaci suplementów.

Mimo tych wszystkich niedogodności, zalety właściwego realizowania wytycznych kompensują wysiłek włożony w przygotowywanie jadłospisu, jak i samych posiłków. Lepsze samopoczucie na co dzień i szansa na uniknięcie dializ motywują pacjentów do przestrzegania zaleceń.